Sprawy frankowe wymagają jeszcze wielu odpowiedzi na zadane dotąd pytania oraz nierozstrzygnięte rozbieżności. Sądy zawiesiły wiele postępowań do czasu przyjęcia stanowiska przez Sąd Najwyższy w zakresie skierowanych pytań w skardze kasacyjnej.
W skardze kasacyjnej złożonej w zeszłym tygodniu postawiono następujące pytania:
- Czy umowa bez mechanizmu indeksacji powinna być utrzymana jako umowa kredytu w złotówkach ze stawką LIBOR czy też powinna zostać uznana za nieważną w całości?
- Czy indeksacja kredytu jest dopuszczalna na gruncie art. 69 ust. 1 prawa bankowego, czy też przepis ten ma charakter imperatywny i nie może być zmieniany na zasadzie swobody umów?
- Czy indeksacja stanowi waloryzację umowną w rozumieniu art. 358 1 par. 2 kodeksu cywilnego (chodzi o zastrzeżenie w umowie, że wysokość świadczenia pieniężnego zostanie ustalona według innego niż pieniądz miernika wartości). Czy też indeksacja jest to odrębna instytucja prawna, a jeśli tak, które przepisy stanowią jej podstawę prawną?
- Czy wyznaczanie przez bank zobowiązania dłużnika – kredytobiorcy za pomocą własnych tabel kursowych oraz własnych decyzji co do wartości zmiennego oprocentowania jest dopuszczalne w świetle wymogu określoności świadczenia wypływającego (z art. 353 k.c.) oraz natury stosunku zobowiązaniowego (3531 k.c.) czy wykracza poza zasadę swobody umów?
- Czy sankcja braku związania umową z art. 3851 k.c. w świetle art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 skutkuje na gruncie prawa krajowego nieważnością umowy ex tunc ale od początku umowy (ab initio) czy ex tunc, np. od momentu powołania się na tę sankcję przez konsumenta, co wskazał w jednym z ostatnich wyroków Sąd Najwyższy?
- Czy świadczenie nienależne spełniane w oparciu o umowę, która okazała się nieważna z uwagi na zamieszczenie w niej postanowień nieuczciwych przybiera formę świadczenia nienależnego sine causa (z powodu nieważności czynności prawnej) czy causa finita (z powodu odpadnięcia podstawy prawnej, czyli, gdy pierwotnie świadczenie miało podstawę prawną, ale wskutek pewnego zdarzenia odpadła ona po jego spełnieniu)? Od tego zależy bieg terminu przedawnienia.
- Czy w sprawach rozliczeń z umowy kredytu zastosowanie powinna mieć teoria salda czy teoria dwóch kondykcji? W pierwszym przypadku, jeśli suma, którą kredytobiorcy dostali z banku, wciąż przewyższa kwotę, którą spłacili, sąd oddala powództwo o zapłatę (tak było w sprawie państwa Dziubaków, gdzie sędzia Kamil Gołaszewski unieważnił umowę, ale oddalił powództwo o zapłatę, bo do spłacenia kredytobiorcy mają jeszcze 160 tys. zł). W drugim przypadku każda ze stron zgłasza żądanie zwrotu odrębnie, bez automatycznego kompensowania przez sąd. Jeśli więc bank nie zgłosił roszczenia w trakcie postępowania, musi wytoczyć nowe powództwo. Ta koncepcja jest korzystniejsza dla kredytobiorców.
- Czy można, powołując się na zasady współżycia społecznego z art. 411 kc, oddalić roszczenie kredytobiorcy dochodzone od banku po unieważnieniu umowy na podstawie art. 410 kc?
Odpowiedzi na złożone w skardze kasacyjnej pytania wyjaśnią wiele kwestii, które do tej pory są zasądzane inaczej przez różne składy sędziowskie. Odpowiedzi na nie powinien udzielić Sąd Najwyższy w składzie siedmioosobowym, czyli powinna zapaść jednolita uchwała siódemkowa.
Jeśli jeszcze nie zgłosiłeś się po bezpłatną analizę swojej umowy kredytowej, nadszedł ten czas.
Wyślij skan umowy na adres frankowicze@arbitersa.pl i dołącz do zadowolonych klientów, którzy nie są już frankowiczami.
